Artykuły

Nadciśnienie Tętnicze w Praktyce 2017; 3 (1–2): 36–45.

Nadciśnienie Tętnicze w Praktyce 2017; 3 (1–2): 31–35.

Nadciśnienie Tętnicze w Praktyce 2017; 3 (1–2): 21–30.

Nadciśnienie Tętnicze w Praktyce 2017; 3 (1–2): 13–20

Nadciśnienie Tętnicze w Praktyce 2017;3(1-2):1-12.

Arterial Hypertension 2017;21(4):195-204.

Arterial Hypertension 2017;21(4):186-194.

Wstęp. Zespół Marfana jest uwarunkowaną genetycznie chorobą tkanki łącznej spowodowaną nieprawidłową syntezą białka fibryliny. U chorych występuje wiele objawów klinicznych, zwłaszcza wiązanych z układem sercowo-naczyniowym, szkieletem i narządem wzroku. Fenotyp marfanoidalny definiuje się jako występowanie niektórych cech zespołu Marfana, jednak niespełniających kryteriów rozpoznania tego zespołu. Nieprawidłowa synteza fibryliny powoduje zaburzenia struktury włókien elastycznych. To prowadzi do zwiększenia sztywności tętnic, którą można mierzyć za pomocą szybkości fali tętna (PWV, pulse wave velocity ) i wskaźnika wzmocnienia (AI, augmentation index )

Materiał i metody. Do badania włączono 72 chorych z podejrzeniem zespołu Marfana. Na podstawie zmodyfikowanych kryteriów Ghenta chorych podzielono na dwie grupy: u 37 osób rozpoznano zespół Marfana, a u 35 stwierdzono fenotyp marfanoidalny. W badaniu uwzględniono ponadto grupę kontrolną złożoną z 36 zdrowych osób. Wartości PWV i AI uzyskano metodą tonometrii aplanacyjnej.

Wyniki. Średnia wartość PWV była wyższa u osób z zespołem Marfana niż w grupie z fenotypem marfanoidalnym i w grupie kontrolnej. Najniższą wartość PWV stwierdzono u osób z fenotypem marfanoidalnym. Najwyższą średnią wartością AI cechowała się grupa z zespołem Marfana, natomiast najniższą — osoby z fenotypem marfanoidalnym.

Wnioski. U chorych z zespołem Marfana wartości PWV i AI były wyższe niż u osób z fenotypem marfanoidalnym i zdrowych osób z grupy kontrolnej. Najniższe wartości PWV i AI stwierdzono u osób z fenotypem marfanoidalnym. Chorzy ci są wyżsi niż pozostali, jednak w ich przypadku ściany tętnic mają zwykle prawidłową budowę, co zapewnia korzystne warunki hemodynamiczne.

Arterial Hypertens. 2017, vol. 21, no. 4, pages: 180–185 DOI: 10.5603/AH.a2017.0022

Introduction. The disturbed circadian rhythm of blood pressure (BP) is more prevalent in patients with chronic kidney disease (CKD). Diminished renal capacity to excrete sodium may result in nocturnal BP elevation in order to enhance pressure natriuresis to compensate for impaired daytime natriuresis. We hypothesized that kidney transplantation (KTx) that restores glomerular filtration should normalize circadian BP profile. The aim of the study was to assess and compare natriuresis and circadian BP profiles of patients at different stages of CKD and KTx recipients.

Material and methods. Blood pressure was monitored noninvasively for 24 hours and urinary samples were collected during the daytime and night-time to measure natriuresis among 55 patients with stable graft or kidney function: 41 with CKD and 14 patients after KTx.

Results. Mean awake systolic blood pressure (SBP) was lower in KTx recipients than in CKD at all stages. Night-time mean BP was lowest in CKD patients with eGFR > 45 ml/min (126/68 mm Hg vs. KTx 130/75 mm Hg; p = 0.005). The prevalence of dipper status was also highest in CKD patients with eGFR > 45 ml/min. 50% vs. 8.3% (CKD 3b), 0% (CKD 4–5) and 7.1% (KTx) (p < 0.01), whereas reverse status was the rarest. Nocturnal blood pressure fall correlated inversely with night to day natriuresis ratios in both groups (CKD r = –0.91 p < 0.01; KTx r = –0.63 p = 0.016). The dipping profile was present only in KTx patients with eGFR > 60 ml/min, whereas reverse dipping profile only in those with eGFR < 60 ml/min. More than half CKD patients were taking at least 4 antihypertensive medications. In contrast, 64% of KTx recipients were receiving no more than 3 antihypertensive drugs to control BP.

Conclusions. Kidney transplantation improves blood pressure control and reduces a number of antihypertensive drugs used. Normal circadian rhythm could be restored only in the transplant patients with well-functioning renal graft

Arterial Hypertens. 2017, vol. 21, no. 4, pages: 171–179 DOI: 10.5603/AH.a2017.0017

Introduction. The objective was to verify the hypothesis that change in cardiovagal baroreceptor unload reflex sensitivity occurs between early phase 2 (VM2E) and phase 3 (VM3) of the Valsalva manoeuvre (VM). The study was performed on 29 volunteers between the ages of 25 and 40 (29.3 ± SE 4.0).

Material and methods. The experimental scheme was as follows: rest in sitting position, VM in sitting position maintaining an expiratory pressure of 20 mm Hg for 15 seconds, rest in sitting position. Changes in systolic blood pressure (SBP), diastolic blood pressure (DBP) and heart rate (HR) were measured using Finapres.

Results. In VM2E and VM3, HR increased (+51.76 ± SE 4.06 beats/min., p < 0.001; +37.77 ± SE 8.65 beats/min., p < 0.0001, respectively) in response to a fall in SBP (–47.55 ± SE 3.95 mmHg, p < 0.001; –29.66 ± SE 2.80 mmHg, p < 0.0001; respectively). Both events of baroreceptor unload have been observed within the very similar range of SBP and HR.

Conclusion. The slope of regression relating change in heart rate ( D HR) and systolic arterial pressure ( D SBP) was significantly higher in VM3 ( D HR 2 = –1.063 × D SBP2 + 7.0986) than in VM2E ( D HR 1 = –0.4395 × D SBP2 + 30.862), suggesting the increased baroreceptors’ sensitivity toward SBP fall in VM3 compared to VM2E. VM increases vagal baroreceptor unloads reflex sensitivity.

Arterial Hypertens. 2017, vol. 21, no. 4, pages: 167–170 DOI: 10.5603/AH.a2017.0016